In de eerste instantie heeft ze een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Maar tijdens het gesprek merk ik al aan de manier waarop Michelle erover spreekt dat ze eigenlijk wel graag thuis zou willen bevallen. Maar dat ze het vertrouwen van medisch professionals die achter haar en haar kunnen staan, mist. En daardoor niet helemaal durft.

Mike is betrokken, maar vind het vooral belangrijk dat Michelle hierin alles krijgt wat haar hart begeert. Een man naar mijn hart!
Op dat moment ben ik als fotograaf nog welkom in het Ikazia ziekenhuis, het ziekenhuis van hun keuze. En ze boeken gelijk dezelfde dag hun geboortereportage!
Hun zoon wordt verwacht in de lente van 2021. In mei.

Michelle heeft een goede zwangerschap, en mei komt steeds dichterbij. Maar de aankomende bevalling zit Michelle nog steeds niet helemaal lekker. Ze wil zo graag een andere ervaring dan bij Elivia. Het is dan ook de druppel die de emmer doet overlopen wanneer ook het Ikazia haar deuren sluit voor mij als fotograaf. Ze voelt zich in een hoekje gedrukt nu zowel haar moeder als ik waarschijnlijk niet de geboorte aanwezig mogen zijn.
Ze is al ruim de 33 weken zwangerschap gepasseerd maar besluit een dappere sprong te wagen. Ze stapt over naar een andere verloskundigenpraktijk. Een praktijk die uitgaat van het kunnen van de vrouw. En die kijkt naar mogelijkheden in plaats van beperkingen.
En ik krijg een appje van Michelle: “De kogel is door de kerk. Ik ben overgestapt, eind april wordt het bevalbad geleverd en we gaan het lekker thuis doen” Ze voelt zich schuldig dat ze zolang geen duidelijkheid kon geven, maar eigenlijk denk ik alleen maar: you go mama. Goed dat je voor jezelf kiest.

De lente breekt aan, of althans, iets wat lente zou moeten zijn. Het voorjaar van 2021 is vooral koud en nat. En heel even lijkt het hele plan nog in duigen te vallen wanneer Michelle met 37 weken wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdenking zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig blijkt dat niet zo te zijn. En zijn de klachten waarschijnlijk een combinatie van zwangerschapskwaaltjes en zenuwen. Elivia is geboren met 37 weken, dus het komt toch wel dichtbij nu! Wel heeft ze al 3 cm ontsluiting. Dus de kans is groot dat ook deze baby vroeger komt.
Maar niets is minder waar… De weken verstrijken en zo tikt Michelle de 39 weken aan. Ze heeft wel al weken af en aan krampen die niet door willen zetten en ze is er helemaal klaar mee. Stiekem heeft ze zichzelf ingesteld op 37 weken en dan duren 2 weken extra lang…

Het is zaterdag 8 mei en ik heb al een aantal dagen niks gehoord van Michelle. Aan het begin van de middag besluit ik haar een appje te sturen hoe het gaat. Zo een rot vraag aan het einde van je zwangerschap, want die vraag krijg je elke dag 10 keer. Maar om mijn werk goed te kunnen doen heb ik die informatie nodig.
Minder dan 10 seconden nadat ik mijn appje verstuur gaat de telefoon. Het is Michelle.

Ze wilde me net gaan bellen. De verloskundige is net weg. En die heeft haar gestript. En ze heeft inmiddels al 5cm ontsluiting(!) En dan zegt ze iets waar bij mij alle bellen gaan rinkelen. “gisterenavond ben ik ook al gestript en toen had ik 4cm. Maar deze keer voelde anders”
“anders” is in dit geval een goed teken. En anders is wat we zoeken om de bevalling door te laten zetten. We bespreken dat ze echt niet moet wachten met bellen wanneer het doorzet. Ze besluit even onder de douche te stappen en laat me weten hoe en wat wanneer ze eruit komt. Ondertussen contacteer ik mijn collega’s van de vakgroep. Wat de beste course of action is. En wat ik al dacht wordt bevestigd. Bij de eerste echte wee gaan rijden.

Het is half 3 wanneer Michelle me weer belt. En het eerste wat ze zegt is: “Ik denk dat dit het is. Maar ik wil niet voor lul bellen” En wanneer een mama denkt dat dit het is, dan is dat ook 9 van de 10 keer zo. Onbewust ken je je eigen lichaam heel goed. En ik besluit om hun kant op te komen.

Het is 3 uur wanneer ik bij Mike en Michelle thuis binnen stap. De verloskundige is er ook al en Michelle zit al in het bevalbad midden in de woonkamer. Ik zit nog vol energie wanneer ik binnen kom, maar de sfeer binnen nodigt gelijk uit om de knop om te schakelen. De gordijnen zijn dicht, het licht is gedimd, het is lekker warm voor de baby, de katten liggen rustig op de bank en er staat een playlist met rustige muziek op. Michelle heeft ong. om de 2 minuten een wee en ze dobbert wat rond in het bad. De kraamzorg wordt ook ingeseind.
Na ongeveer een uur lijken de weeën wat af te vlakken en Michelle vraagt aan de verloskundige of ze even wil kijken of er al wat vordering is. Helaas is dit niet het geval en heeft ze nog steeds 5 cm. De verloskundige vraagt of Michelle wil dat de vliezen gebroken worden. Dit kan net het laatste zetje geven. Maar dat durft Michelle niet zo goed. Ze is bang dat ze alsnog naar het ziekenhuis moet.
Ze besluit om even tot zichzelf te komen en gaat op de bank liggen met oordopjes in. Het is duidelijk dat ze een innerlijke strijd met zichzelf voert. Ze wil zo graag, maar er zit nog een mentale blokkade. Ondertussen wijkt Mike geen moment van haar zijde, hij sleept met washandjes, dextro, en drinken.

Iedereen gelooft in haar, en haar kunnen. Nu zij zelf nog. Maar ze krijgt alle tijd die ze nodig heeft en de keuze is ten allen tijde bij haar. Het is mooi om te zien hoe instinctief het lichaam doet wat nodig heeft. Ze wisselt van houding wanneer dat voelt dat dat nodig is. En de weeën worden wel weer wat krachtiger. Het is al een hele tijd heel stilletjes en het enige wat we horen is de muziek op de achtergrond. Wanneer Michelle ineens begint te lachen. Het valt haar ineens op dat ik kerstsokken aan heb. Deze sokken zorgen regelmatig voor een lach in de verloskamer en ik draag ze altijd naar een geboorte.
Dan besluit ze ook dat ze graag wil dat de vliezen toch gebroken worden. Ze is er klaar voor. We verplaatsen ons naar boven naar het bed. Ze vraagt of Mike toch haar moeder wil bellen. Ze wil haar heel graag erbij hebben! Na het toucheren blijkt dat ze op dat moment nog steeds maar 6cm ontsluiting heeft. En dat geeft de doorslag, ze wil dat laatste zetje.
Gelukkig is het vruchtwater helemaal helder, zodat ze fijn thuis kan blijven. En zo heeft ze een enorme mentale hobbel overwonnen. Op haar tijd, op haar verzoek.
De opluchting in de kamer is voelbaar en ze besluit even onder de douche te gaan. Maar ze is er al snel weer klaar mee. Want ze is bang dat als ze daar blijft, ze niet meer naar beneden kan. Ze zit net in het bad wanneer haar moeder ook voor de deur staat. Het plaatje is compleet. En alle seinen staan nu echt helemaal op groen voor de kleine man.

Het is inmiddels na 5en, en de weeën lijken echt in kracht toe te nemen. Michelle kruipt echt in haar bubbel en ze heeft een enorme controle over haar lichaam. Ook al voelt dat voor haar misschien anders, maar ze doet het super goed. Het breken van de vliezen doet echt veel goeds en is echt dat laatste zetje geweest.

Mike is fantastisch en wringt zichzelf in allerlei bochten en zit uren en uren opgekruld naast het bad. Hij is stil, maar zelfs bij de stilste mannen is zichtbaar dat dit ze iets doet. Heel af en toe luistert de verloskundige naar het hartje van de baby. Maar hij is niet onder de indruk. Hij vind het allemaal wel prima. Wel zakt hij steeds dieper.
De tijd verstrijkt, en het lijkt echt de goede kant op te gaan.

Rond half 7 lijken de weeën weer iets langer uit elkaar te komen. Ook dit is een heel goed teken. Dit is hoogstwaarschijnlijk transitie. Meestal is dit zo rond 8 cm ontsluiting. Het lichaam maakt dan de omschakeling tussen normale weeën en persweeën. Michelle en de kleine krijgen alle tijd om deze reis samen te maken. En dat is zo fijn. De verloskundige maakt af en toe een aantekening, maar blijft vooral op de achtergrond.
De weeën worden langzaam aan weer zwaarder. En iedereen verzameld zich op de knieen rondom het bevalbad. Er is een heel welkomstcomité voor de kleine en een fantastisch support netwerk voor Michelle. Ze heeft het zwaar, maar ze doet het wel. Ze geeft aan dat ze echt niet meer kan, niet meer wil, en gewoon wil gaan slapen. Maar helaas is dat echt geen optie. Wel is het stukje van: Ik kan niet meer, echt het allerlaatste stukje.

Om kwart over 7 dienen de echte persweeën zich aan. Ze zet alles op alles en na 1 perswee zijn er al haartjes te zien. En nog een wee later is het hoofdje geboren.
Het is 19:23 wanneer er een blakend gezond jongetje geboren wordt! Hij zit helemaal in gestrengeld in zijn navelstreng maar doet het gelijk fantastisch! Hij wordt bij Michelle op de borst gelegd en begint gelijk te huilen. Daar is hij dan! Michelle is euforisch. Ze heeft het gedaan! Zij heeft het gedaan! Zelf! Thuis!
Oma pinkt ook een traantje weg en zelf Mike, zo een stoere grote man, veegt de tranen uit zijn ooghoeken. Hij heeft een zoon!
De kleine man draagt de naam Jinn Jenoah. Met als roepnaam Jinn.

Michelle verliest wel wat bloed en stolsels waardoor de navelstreng wel vrij snel afgenaveld moet worden. Zodat ze uit het bad kan en het bloedverlies beter gemonitord kan worden. Mike knipt de verbinding tussen mama en zoon door en gelijk daarna wordt de placenta geboren.

Mike krijgt zijn zoon in zijn armen en Michelle verplaatst met wat hulp naar de bank. En dan kan het genieten echt beginnen. Ze kruipen met zn 3en in een hoekje van de bank met hun blakende zoon tussen hun in. Jinn vind het allemaal prima. Hij heeft zijn duimpje gevonden en ligt heerlijk. Hij wil al drinken en Michelle legt hem aan. Het is de eerste keer dat ze borstvoeding geeft en het voelt toch wel wat vreemd aan. Maar Jinn weet de weg en drinkt gelijk super goed.

Inmiddels is het al later op de avond en begint iedereen toch wel honger te krijgen. Er worden pizza’s besteld. Ook voor mij is dit een primeur, samen na een bevalling pizza eten. En even moet ik grinniken voor die arme 16 jarige pizzabezorger die niet weet wat hij meemaakt.
En daar zit Michelle dan. Met een baby aan haar borst en een stuk pizza in haar andere hand. Er wordt gefacetimed naar Oma. Die vandaag jarig is en het allermooiste verjaardagscadeau heeft gekregen. Een kleinzoon. Dit moederdagweekend kan nu al niet meer stuk voor al deze vrouwen!

De verloskundige wil kijken of Michelle gehecht moet worden en wil dat graag op het bed doen. Zo verkast het hele gevolg weer naar boven. Michelle gaat gelijk even douchen en lijkt zich goed te voelen! Ze is een heel klein beetje uit gescheurd, maar dit hoeft niet gehecht te worden.
Jinn doet het ook echt super goed. Zijn controles zijn allemaal goed en hij is officieel goedgekeurd. En het weegmoment is ook echt een verrassing. Hij weegt maar liefst 4120 gram! Hij was helemaal klaar voor deze wijde wereld. Mike heeft de eer om zijn zoon voor het eerst aan te kleden. Hij vind het toch wel spannend, weer zo een heel klein kindje. Maar hij is het zeker nog niet verleerd!
Jinn mag na het aankleden weer snel naar zijn mama.

Het is inmiddels half 11 en voor mij ook tijd om weer richting huis te gaan. Soms zijn er van die bevallingen die je ziel voeden en dit is er absoluut 1 van. Met een camera vol prachtige beelden en een hart vol voldoening ga ik weer richting Rotterdam.

Lieve Michelle, Mike, Elivia & Jinn. Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt dat ik zo een belangrijk deel van jullie leven mocht vereeuwigen. Het was oprecht een hele eer dat ik bij de geboorte van Jinn aanwezig mocht zijn.
Geniet van de beelden en uiteraard van elkaar!

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle dank aan Praktijk Lieveling & Kraamzorg Madelief voor het mogelijk maken van deze wens!

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.