Marlouk en Chris verwachten samen hun 2e kindje. Ze hebben een zoontje van bijna 2, Harvey. Na de geboorte van Harvey is er bij Marlouk een vuurtje ontwaakt van liefde voor geboortezorg. Waarna ze in het traject gestapt is om doula te worden. Ze heeft heel goed nagedacht over haar geboorte team rondom de geboorte van hun 2e kindje. Het voelt als een eer om daar onderdeel van te mogen zijn. Naast mij heeft ze Chris aan haar zijde, haar fantastische caseload verloskundige Mariëlle en doula Fleur.
Harvey is heel voorspoedig in het ziekenhuis geboren. Maar Marlouk wil dit keer heel graag thuis in bad bevallen. Het beloofd een prachtige ervaring te worden en ik kijk al maanden uit naar deze geboorte!

In de eerste instantie krijg ik Chris aan de telefoon. Die mij verteld dat het echt wel begonnen is. Wanneer vaders aan de telefoon komen weet ik vaak al genoeg en is het zover. Marlouk komt nog even aan de telefoon en ze moet echt haar weeën al wegzuchten. Ondanks dat ze zelf zegt dat ze het niet zo goed weet, weet ik genoeg. Samen besluiten we dat ik ga rijden. Ik moet tenslotte nog een uur.

Met een goede kop koffie in hand stap ik in de auto. Ik heb de snelweg richting Amsterdam nog nooit zo leeg gezien en het is heerlijk doorrijden. Wanneer ik er bijna ben zie ik de eerste zonnestralen aan de horizon schitteren. Om iets over 5 krijg ik nog een appje van Chris, dat het nu wel serieus begint te worden. Gelukkig ben ik er echt bijna.
Wanneer ik om kwart over 5 de auto parkeer en uitstap hoor ik de vogels fluiten. De dag is begonnen en het is nu al een prachtige!

Wanneer ik binnen kom is Chris druk bezig met het vullen van het bevalbad. Er staan kaarsen aan en huis voelt aan als een warm bad. Marlouk ligt op de bank beheerst haar weeën op te vangen. Het is gelijk duidelijk dat het echt begonnen is.
Binnen 5 minuten na mijn binnenkomst stapt Mariëlle binnen. Haar zachtheid en liefde voor haar vak straalt gelijk van haar af. We hadden nog niet samengewerkt, maar ik zie gelijk waarom Marlouk voor haar gekozen heeft. Ze overlegt met Marlouk en Chris, ze luistert het hartje van de baby en toucheert Marlouk. De baby doet het helemaal fantastisch en Marlouk heeft ook al 8 centimeter ontsluiting!
Fleur is inmiddels ook aangekomen. Nadat ze even bij Marlouk heeft gezeten begint ze met het extra knus maken van de “beval bubbel.” Er worden lampjes & affirmatiekaarten opgehangen. Dan is het “nestje” echt klaar voor de komst van de baby.

Rond 6 uur stapt Marlouk het bevalbad in. Ze vangt de weeën echt perfect op. Maar ze worden wel steeds zwaarder. En zodra ze het bad in stapt is ze echt (bijna) in haar eigen zone. In haar achterhoofd zit nog wel dat Harvey nog in bed ligt, en hij wordt meestal rond 7 uur wakker om zijn dag te beginnen. Dus wordt oma gebeld om Harvey op te halen.

Iets voor 7 halen Chris en oma Harvey uit zijn bedje. Het is maar vreemd allemaal zo op de vroege ochtend. Mariëlle komt nog even wat geruststelling geven dat het echt heel erg goed gaat. En terwijl ik in de gang papa en Harvey sta te fotograferen hoor ik vanuit de woonkamer iets meer geluid komen. De vliezen zijn uit zichzelf gebroken. Harvey komt mama nog even snel een kus geven en dan is het voor Marlouk echt hoog tijd dat ze gaan. Het breken van de vliezen heeft wel wat extra heftigheid gebracht.

De steun die Marlouk om zich heen heeft is fantastisch. Er worden washandjes gehaald, bekers drinken gebracht, haren gekriebeld en handen vastgehouden.
Met de ogen dicht concentreert ze zichzelf volledig op de weeën. Tussen de weeën door liggen haar handen open en ontspannen op het water te dobberen.
Het is duidelijk dat het einde van de bevalling snel in zicht komt. Marlouk lijkt steeds meer persdrang te ervaren. Maar ze vindt het lastig om toe te geven aan deze persdrang. En om de switch te maken tussen wegzuchten en iets met de weeën doen.
Ondertussen blijft de baby het heel erg goed doen!

Met de ondersteuning van Mariëlle lukt het Marlouk om de knop om te zetten en om toe te geven aan het gevoel wat haar lichaam haar ingeeft.
Voor het laatste gedeelte van de bevalling draait Marlouk naar een verticale positie. Zittend op haar knieen. Mariëlle assisteert bij de geboorte van het hoofdje en ze moedigt Marlouk aan om haar baby zelf aan te pakken.
Om 2 minuten over 8 in de ochtend wordt er een prachtig klein jongetje geboren!

Het was een verrassing wat het geslacht van deze baby was. En Marlouk en Chris kunnen bijna niet geloven dat ze weer een jongetje gekregen hebben! Iedereen was ervan overtuigd dat deze baby een meisje was. Maar het is toch echt een prachtige kerel.
Het gaat gelijk super goed met Marlouk en de kleine. Er is bijna geen bloedverlies en de kleine ligt heerlijk bij mama.
Wel is er nog een onbeslist gegeven. Deze kerel heeft nog geen naam. Bij Chris en Marlouk staat allebei een andere naam op nr. 1 in het lijstje. En dit heeft nog even wat tijd nodig!

Terwijl de kleine gelijk flawless aanhapt aan de borst, beleeft dit gezin een magisch mooi gouden uur. Marlouk vraagt of Chris muziek op wil zetten. En datgene wat zich voor mijn camera afspeelt is zo mooi dat ik kippenvel op mijn armen krijg.
De kamer is gevuld met liefde. Er wordt gelachen, bewonderd, uit gepuft, geknuffeld en gefeliciteerd.
Ook wordt de keuze gemaakt voor een naam. Deze kerel gaat door het leven als Samuel.

Na de geboorte van de placenta is het tijd om uit het bad te gaan. Terwijl Mariëlle en Fleur Marlouk helpen is Chris samen met zijn zoon op de bank gekropen. Marlouk kruipt er snel bij en dan vloeien er wat tranen.

En eindelijk is het zover. Het moment waar ze maanden naar hebben uitgekeken. De eerste familie wordt ingelicht en oma komt met Harvey zijn kleine broertje bewonderen.
Het is wat spannend voor Harvey, maar hij is maar wat enthousiast voor zijn kleine broertje. Hij snapt nog niet helemaal wat er gaande is, maar dat komt vanzelf wel.

Het huis druppelt binnen met familie. En ook de kraamzorg is inmiddels aangekomen.
Samen eten we met elkaar beschuit met muisjes. Een Nederlandse traditie die niet helemaal in de smaak valt bij de Engelse Chris. Maar waar hij toch niet helemaal onderuit kan komen.

De nodige controles worden gedaan bij baby Samuel. Zoals verwacht is hij helemaal goedgekeurd en mag hij lekker terug naar zijn mama.

Tegelijkertijd met Mariëlle en Fleur pak ik al mijn spullen in en besluit ik te vertrekken.
Samen laten we een prachtig nieuw gezin achter. Wat een rijkdom!

Lieve Marlouk, Chris, Harvey & Samuel. Dankjewel dat ik zo een mooi stukje van jullie verhaal mocht meebeleven. Het was een absoluut voorrecht.
Geniet van elkaar.

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

Esmee is half september uitgerekend. Het is nog even spannend of ik daadwerkelijk wel bij de geboorte kan zijn, want ik ben de week voor haar uitgerekende datum op vakantie. Gelukkig heb ik een hele bekwame collega gevonden die voor mij in kan vallen wanneer dit nodig is. Maar uiteraard hoop ik van harte dat ik deze geboorte gewoon zelf kan fotograferen!

De geboorte van Fem was echt een rollercoaster voor Esmee. Het ging snel. Heel snel.
Haar hele plan om in het ziekenhuis te bevallen viel al snel in het water, toen het thuis zo snel bleek te gaan, dat thuis bevallen de enige optie was. Tenzij ze langs de kant van de snelweg wilde bevallen. Maar zo geschiedde, Fem werd thuis geboren.
Wanneer de bevalling van een eerste kindje snel gaat, gaat de bevalling van een 2e kindje vaak nog sneller. Daarom druk ik Esmee en Bas op hun hart, bel me gelijk wanneer je ook maar denkt dat er iets gaat veranderen.

De dag na de uitgerekende datum, 13 september, krijg ik in de avond een appje van Esmee. Dat het toch wel heel onrustig is. Het rommelt. Maar de krampen zijn nog niet regelmatig. Maar wanneer een mama mij appt, die al eens eerder bevallen is, sta ik altijd gelijk op scherp. Mama’s die al eens eerder bevallen zijn, weten wat ze moeten voelen. Ze weten hoe een bevalling opbouwt, en hoe “het werkt” Dus wanneer ze de tijd nemen om mij te contacten, is er 9 van de 10 keer ook daadwerkelijk iets gaande.

Het rommelen blijft aan en word sterker. Om 3 uur stuurt Bas mij een appje. De verloskundige is net langs geweest.En die meet 2cm ontsluiting. De verloskundige komt om half 5 terug. Samen besluiten we dat ik er dan ook ben om half 5.

Wanneer ik om half 5 de straat in draai bij Bas en Esmee, zie ik het licht al branden binnen. En de verloskundige rijd achter mij de straat in. Aan de horizon is er al een voorzichtig streepje licht te zien, van de prachtige dag die aanstaande is.

Wanneer ik binnen stap staat Esmee aan de keukentafel haar weeën op te vangen. Achter mij aan loopt de verloskundige naar binnen. Het eerste wat Esmee doet is zichzelf verontschuldigen. Ze weet niet helemaal zeker of ze wel op de goede tijd iedereen heeft opgetrommeld. Ze wilde 10 minuten geleden eigenlijk nog de verloskundige en mij af bellen.
Terwijl de verloskundige en ik onze spullen bij elkaar pakken, pakt Bas iets te drinken voor ons allebei. We kletsen wat samen. En terwijl we onze spullen uitpakken, heeft Esmee wee op wee. Alsof er een knop omgegaan is in haar lichaam, sinds iedereen er is. Ineens volgen de weeën elkaar in rap tempo op, en worden ze echt heftiger.

We gaan snel naar boven, voordat Esmee niet meer op eigen kracht naar boven kan. Tegen de tijd dat Esmee op bed ligt is het een paar minuten voor 5. De verloskundige checkt, en Esmee blijkt volledige ontsluiting te hebben! Binnen 2 uur tijd van 2 centimeter naar volledige ontsluiting. Tijdens het toucheren breken de vliezen. Deze zijn helaas niet helemaal helder. De kleine dame heeft in het vruchtwater gepoept. Normaal gesproken is dit een indicatie om naar het ziekenhuis te gaan. Maar iedereen ziet dat ze het ziekenhuis nooit gaan redden. Dit kindje wil heel graag geboren worden. Dat gaat thuis gebeuren en nergens anders.
Het is een hele opluchting dat ik er al ben. En dat niet nu nog moet gaan rijden. Want het ziet er absoluut niet naar uit dat dit kindje lang op zichzelf laat wachten.

Het is te laat om de kraamzorg te bellen. Die gaat niet op tijd zijn voor de geboorte. De verloskundige haalt alle spullen naar boven, en zet in rap tempo alles klaar wat ze nodig heeft. Ondertussen geeft Esmee aan dat de persdrang steeds heftiger wordt. Ze geeft steeds een beetje mee op het toppunt van de wee. Omdat het echt niet meer weg te zuchten is. Bas is druk bezig met alle andere spullen klaarleggen. Het eerste pakje wordt in kruiken gewikkeld. Er worden doeken en hydrofielen bijgehaald.
Terwijl dit alles gaande is, ligt Fem nog heerlijk te slapen in haar eigen bedje, een kamer verderop. Oma zou haar komen ophalen rond een uur of 6. Maar het ziet er niet naar uit dat Oma op tijd gaat zijn. En dat Fem gewoon thuis is voor de geboorte van haar zusje.

Het is 5 over 5 wanneer Esmee aangeeft dat ze echt niet meer kan. Deze baby moet er nu uit. Ze wordt gelijk serieus genomen, en iedereen stopt waar die mee bezig is op dat moment.
Na 1 mega intense perswee is er al een hoofdje te zien. En een wee later, om 8 over 5, wordt er een prachtig klein meisje geboren. Ze zet het gelijk op een huilen en doet het super goed. Keet Dakota is geboren op 14 september 2021. Om 8 minuten over 5.

Nog een beetje beduusd van wat er zojuist allemaal gebeurd is. Maar het gaat goed met Esmee en Keet. Er wordt heel wat afgeknuffeld voordat er vanalles moet gebeuren. Keet is een beetje overrompeld door haar snelle geboorte. Maar ook dat trekt snel weer bij. De placenta wordt geboren, en ook dat gaat allemaal zoals het hoort.
Bas belt de kraamzorg en oma. Want door het gehuil van Keet, begint Fem wakker te worden.

Fem is inmiddels klaarwakker. En dus haalt Bas haar maar uit haar bedje. En wat een heerlijk gezicht is dat. Terwijl Esmee nog met Keet op haar borst ligt, komt Bas binnen met een Fem op zijn arm. Ze heeft verwarde slaap haren, ze is in haar pyjama en slaapzak, en ze heeft kleine oogjes van de slaap. Alles maakt gelijk indruk op haar. Ze is net wakker, haar mama ligt met een baby in bed, er staan meerdere vreemde mensen in huis. Ze is nog zo klein, dat maakt het zo mega lastig om te begrijpen wat er gebeurd.
Maar ze is wel geïnteresseerd in haar zusje, als ze eenmaal wakker is.
Wat een prachtig moment is dit. Mijn fotografen hart maakt een klein sprongetje. Dit moment maakt me een gelukkig mens. Dat ik dit intieme moment mag aanschouwen. En zelfs Bas kan zijn tranen niet bedwingen. Hij heeft een prachtige, sterke  vrouw, en 2 gezonde dochters.

Inmiddels beginnen de eerste mensen binnen te druppelen om 6 uur s morgens. Oma is totaal niet verbaasd dat haar kleindochter er al is. Maar o zo trots. Keet wordt uitgebreid bewonderd en geknuffeld. En daarna loopt ze naar beneden met Fem. Even een flesje drinken, even tot rust komen van alle hectiek.

Fem wordt uitgenodigd door de lieve verloskundige, om te helpen bij het “tellen van teentjes” tijdens de eerste controles. Maar dat vind ze toch nog iets te spannend!
Keet komt alle controles goed door. Ze is een heerlijk meisje van 3980 gram.
Na de controles en het aankleden is het voor Bas tijd om zijn dochter een eerste flesje te geven. De kraamzorg is er inmiddels ook. En die begint met alles op te ruimen.
Esmee stapt met hulp van de kraamzorg onder de douche en bas maakt samen met de verloskundige het bed op. Een geoliede machine!

Esmee kruipt haar schone bed in, de eerste belletjes naar familie en vrienden worden gedaan. En er ligt een heerlijk tevreden meisje bij Esmee.

Het is inmiddels half 8, en voor mij ook tijd om naar huis te gaan. Tijd om dit gezin aan elkaar te laten wennen na deze rollercoaster.
want wat was afgelopen nacht hectisch en snel. Maar o zo prachtig mooi.

Een waterig najaars zonnetje breekt door de wolken wanneer ik buiten stap. De grond voelt al herfstig aan. De eerste gekleurde bladeren vallen al van de bomen. En terwijl er voor heel Ridderkerk gewoon weer een nieuwe dag begint, naar werk, naar school. Heeft hier in dit huis vannacht de tijd stil gestaan.

3 weken later kom ik nog een keer terug voor de newborn reportage. En Esmee en Bas zijn net zo verliefd als dat ze vermoeid zijn. Maar dat komt helemaal goed met dit prachtige gezin.

Esmee, Bas, Fem & Keet. Ontzettend bedankt dat ik een kijkje mocht nemen in zo een intieme gebeurtenis in jullie leven.
Geniet van elkaar.

Liefs,
Angela.

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

Een day in the life reportage is de perfecte manier om een klein inkijkje te geven aan ouders, hoe het dagelijkse leven er echt uit ziet op het kinderdagverblijf.
Geen statische schoolportretten waarbij geen enkel kind helemaal zichzelf is. Maar waardevolle beelden van het echte leven.

Meer informatie over een day in the life reportage op jullie kinderdagverblijf? Neem dan even contact op!

Deze day in the life reportage is gemaakt op het fantastische Kinderdagverblijf de (B)engeltjes in Utrecht

En ik moet eerlijk zeggen dat ik echt even in shock naar mijn telefoon keek toen ik in het najaar van 2020 een zwangerschap aankondiging tegenkwam op facebook van Savannah en Mike. Diezelfde dag nog krijg ik een bericht van Savannah, dat ze heel graag weer een geboortereportage willen. En we plannen een “Kennismaking” in. Het is oprecht zo een feestje om weer terug te komen bij gezinnen waar je eerder bent geweest. En het feit dat al die kindjes vrolijk rondrennen in huis en 5 keer zo groot zijn geworden, maakt je realiseren dat je zelf ook echt ouder wordt. 😉

Savannah is uitgerekend eind mei, net als bij Hannah. En ze verwachten dit keer een zoon! Een hekkensluiter, die het gezin echt compleet maakt.
De andere kindjes zijn geboren in het ziekenhuis. Maar door corona en alles eromheen wil Savannah dit keer heel graag thuis bevallen. Maar ze wil niet overtijd lopen. Omdat de zwangerschap mentaal veel van haar vraagt. Ze heeft een fijne verloskundigenpraktijk gevonden die haar hierbij wil ondersteunen!

Mei is bij mij een drukke maand, met meerdere geboortes. Het is dan ook nog heel even spannend wanneer ik naar een geboorte ga en bericht krijg van Savannah dat ze die dag gestript gaat worden. Gelukkig voor mij blijft alles rustig. En heeft de kleine man het nog prima naar zijn zin daar binnen. Helaas voor Savannah. Ze is inmiddels wel klaar met het zwanger zijn, en ze willen graag hun zoon en broertje in hun armen sluiten!
De dagen worden weken, en langzaamaan komt de uitgerekende datum in zicht. Er is inmiddels al meerdere keren een poging gedaan tot strippen, wat steeds een stukje beter lukt. Het rommelt al een tijdje…

Maandag 10 mei wordt er weer 2x een poging gedaan tot strippen. Die op dat moment weer weinig teweeg brengt. Er wordt gekeken naar de opties, en besloten dat wanneer de kleine er de volgende maandag nog niet is, dat er gestart gaat worden met een inleiding.

Maar die inleiding is helemaal niet nodig! vroeg in de ochtend van 13 mei, om iets voor 6, gaat de telefoon. Het is Savannah. Ze heeft al bijna de hele nacht weeën en de verloskundige komt er zo aan om te kijken hoe het ervoor staat. Omdat ik weet dat Savannah een snelle bevaller is, met een torenhoge pijngrens, is het wel duidelijk. Als zij denkt dat het begonnen is, en me er zelfs wakker voor belt, dan is het ook echt begonnen.
Ik heb die nacht heerlijk geslapen. Het is een prachtige ochtend en de zon staat al aan de hemel. In plaats van thuis af te wachten besluiten we samen dat ik die kant op kom.
Haasten voor een geboorte vind ik een heel naar iets. En een ieder die bij mij boekt zal het me wel eens hebben horen zeggen: Ik ben er liever 3 uur te vroeg, dan 3 minuten te laat.

Rond een uur of 7 stap ik binnen bij Mike & Savannah.Hannah is al wakker, maar Mia ligt nog heerlijk in dromenland. Mike staat broodjes te smeren en Savannah vangt rustig haar weeën op. Oma is inmiddels gebeld om de kindjes op te halen en de verloskundige staat ook voor de deur.
Na een check van de verloskundige blijkt dat Savannah op dat moment nog maar 2 centimeter ontsluiting heeft. Een klein beetje een domper voor haar. Ze heeft al de hele nacht zo hard gewerkt! Op dat moment wil ze ook zo snel mogelijk rust. De kindjes de deur uit, zodat ze zichzelf echt kan focussen zonder afleiding. Gelukkig staat oma ook snel voor de deur, en de meiden vinden het alleen maar leuk dat ze met oma mee mogen. Maar ze voelen ook heel goed aan dat er een verandering gaande is. Ze geven de buikbaby nog 1 dikke knuffel en huppelen weg. De verloskundige komt over een uurtje terug.

Mike besluit om nog even snel naar de supermarkt te lopen voor wat broodjes. Dat kan echt alleen een ervaren papa bedenken. Die rustig blijft in alles wat er op hem afkomt.
Savannah en ik kletsen nog wat tussen de weeën door. Maar het is duidelijk dat ze moe is van de hele nacht wakker zijn, en hoopt dat ze snel de kleine man in haar armen heeft.
De verloskundige komt weer langs om te checken, en Savannah geeft aan dat ze in het ziekenhuis op dit moment om pijnstilling zou vragen. Ik hoop zo dat ze inmiddels wat gevorderd is. Maar helaas. 3cm ontsluiting.
De verloskundige komt om 10 uur weer terug om te kijken hoe het gaat.

Savannah stapt in bad in de hoop dat ze daar de weeën beter op kan vangen. Ondertussen vliegt Mike heen en weer. Tijdens de geboorte van Hannah was me dit ook al opgevallen, maar Mike is echt een man van goud. Hij draagt zijn vrouw en kinderen op handen en absoluut iemand die je naast je wilt hebben wanneer je bevalt. Hij smeert de broodjes die hij zojuist gehaald heeft en is de rust zelve.
Tijdens haar zwangerschappen en bevallingen heeft Savannah een ijsblokjes craving. Er gaan kilo’s ijsblokjes doorheen. Zo ook tijdens deze bevalling, en even krijg ik een dejavu. Op de rand van het bad staan appelflappen met 1 hapje eruit, en een glas cola met ijsblokjes.
Heel beheerst en rustig puft Savannah de weeën weg. Het warme water doet haar goed.
Het is 10 voor 10 wanneer ze het ineens op de heupen krijgt en het bad uit wil. De verloskundige moet nu gebeld worden, want het gevoel van druk begint toe te nemen.
En ik herken dit van de vorige bevalling van Savannah. Het duurt even voordat haar lichaam op gang komt, maar schiet dan ineens door naar bijna volledige ontsluiting.

De verloskundige staat binnen no time op de stoep samen met de stagiaire. Het is de 2e bevalling die deze stagiaire mag meemaken en ze vind het maar wat spannend. We maken nog een grap over het witte t shirt wat ze draagt. Want als je een aantal bevallingen hebt bijgewoond weet je wel dat het dragen van witte kleding, een absolute no go is.
De verloskundige voelt de ontsluiting, en voelt een mooie 8cm! dat is snel gegaan zo in dat uurtje in bad. De kraamzorg wordt ook gebeld en is onderweg. Het gaat nu echt gebeuren!

Savannah krijgt het wel zwaar. De laatste 2 centimeter zijn altijd heel pittig. Heel even blijft ze hangen op 9cm. De vliezen zijn nog intact, en de verloskundige vraagt of ze deze mag breken. Er zit een vochtblaas in de vruchtzak, net onder het hoofdje van de baby. Wat ervoor zorgt dat de baby niet makkelijk verder in kan dalen. Het breken van de vliezen kan net het laatste zetje geven. Ze doet dit en bijna gelijk treed er persdrang op. Het is wel veneinig, want er is er persdrang, maar nog geen volledige 10cm ontsluiting. Wat betekent dat Savannah persweeën weg moet zuchten. Op sommige momenten geeft ze wel al een beetje mee. De verloskundige geeft ook aan dat ze naar haar lichaam moet luisteren. Jouw lichaam is aan het baren, jouw lichaam weet heel goed hoe dat moet.
Savannah draait op haar zij. De verandering van positie kan er net voor zorgen dat het laatste randje weggaat. En vrijwel direct gebeurd dit ook. Ze kan het persen echt niet meer tegenhouden.
Mike wil zijn zoon graag aanpakken en staat al klaar met de handschoenen aan. En dat is maar goed ook, want deze kleine man heeft enorme haast. In 1 perswee zien we al een stukje van het hoofdje. Savannah roept nog dat Mike op moet schieten, omdat ze het echt niet kan houden. En met slechts 2 persweeën is daar een prachtig klein jongetje, wat het gelijk op een huilen zet.
Om 11:19 is kleine Jean geboren. Een prachtig kereltje, wat helemaal op zijn zussen lijkt.

Het is echt even bijkomen van zo een sneltrein bevalling. Het duurt dan ook even voordat iedereen weer een beetje kan landen. Bij Hannah heeft Savannah 2 jaar borstvoeding gegeven, en het is wel mooi om te zien dat haar lichaam gelijk weer weet wat de bedoeling is, het toeschietreflex kickt gelijk in.
Al snel wordt de placenta ook geboren. En het was helemaal niet de bedoeling, maar op het moment zelf wordt besloten om de navelstreng nog even niet door te knippen, maar te wachten totdat deze volledig uitgeklopt is. Ook wel een halve lotusbevalling genoemd.
Savannah moet wel gehecht worden. Maar daar waar de meeste vrouwen dit het vervelendste gedeelte van de bevalling vinden, geeft Savannah echt geen krimp. Ze heeft een gezonde baby op haar borst en dat is alles wat telt!
Samen met de hulp van Mike en de kraamzorg legt ze Jean voor de eerste keer aan. En hij drinkt gelijk al grote slokken. Savannah kijkt naar Mike en zegt: “Daar gaan we weer met de borstvoeding..”

Na een heerlijk uurtje hun zoon bewonderen is het tijd voor de controles en het aankleden. Jean zijn grote zussen zijn onderweg om hem te bewonderen!
De navelstreng wordt doorgeknipt. En terwijl de kraamzorg Savannah helpt met wassen en aankleden worden de controles bij Jean gedaan. Hij is helemaal goedgekeurd en klaar voor alle grote avonturen die hij gaat beleven.
Savannah zit goed en wel op bed met haar zoon wanneer we gestommel op de trap horen. Er verschijnen 2 nieuwsgierige gezichtjes en Mia en Hannah vliegen naar binnen.

Het is een prachtig plaatje zo. Hannah en Mia zijn helemaal verliefd op hun broertje en het geluk spat er vanaf. De knuffel van Ally* wordt erbij gepakt. En zo is het gezin zo compleet als dat ze ooit zullen zijn.

De nieuwsgierige opa’s, oma’s en tantes druppelen inmiddels binnen en staan te trappelen om de kleine man te ontmoeten. Om het niet te druk te laten worden in de kamer besluit ik dat het tijd is om te gaan en om een gelukkig gezin achter te laten.

Het is een prachtige, stralende Hemelvaartsdag. 1 van de eerste warme dagen van het jaar. Wanneer ik buiten stap neem ik alle prikkels eens goed in me op. De warme zon, de geur van  een zomer in aantocht, en dankbaarheid.
Zonder dat de wereld het wist, stond de tijd even stil vanmorgen.

Lieve Mike & Savannah. Jullie gezin is oprecht een warm bad. Bedankt, opnieuw, bedankt dat ik zo een belangrijk moment in jullie leven mocht bijwonen. Het was fantastisch om jullie zoon geboren te mogen zien worden. Met op de achtergrond foto’s die ik mocht maken van de geboorte van Hannah.
Jullie zoon is echt de kers op de taart van jullie prachtige gezin. Geniet van al het moois wat jullie hebben in elkaar.

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle dank aan Verloskundigenpraktijk Lize Verbaas & Kraamcentrum DAT voor het mogelijk maken van deze wens!

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

In de eerste instantie heeft ze een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. Maar tijdens het gesprek merk ik al aan de manier waarop Michelle erover spreekt dat ze eigenlijk wel graag thuis zou willen bevallen. Maar dat ze het vertrouwen van medisch professionals die achter haar en haar kunnen staan, mist. En daardoor niet helemaal durft.

Mike is betrokken, maar vind het vooral belangrijk dat Michelle hierin alles krijgt wat haar hart begeert. Een man naar mijn hart!
Op dat moment ben ik als fotograaf nog welkom in het Ikazia ziekenhuis, het ziekenhuis van hun keuze. En ze boeken gelijk dezelfde dag hun geboortereportage!
Hun zoon wordt verwacht in de lente van 2021. In mei.

Michelle heeft een goede zwangerschap, en mei komt steeds dichterbij. Maar de aankomende bevalling zit Michelle nog steeds niet helemaal lekker. Ze wil zo graag een andere ervaring dan bij Elivia. Het is dan ook de druppel die de emmer doet overlopen wanneer ook het Ikazia haar deuren sluit voor mij als fotograaf. Ze voelt zich in een hoekje gedrukt nu zowel haar moeder als ik waarschijnlijk niet de geboorte aanwezig mogen zijn.
Ze is al ruim de 33 weken zwangerschap gepasseerd maar besluit een dappere sprong te wagen. Ze stapt over naar een andere verloskundigenpraktijk. Een praktijk die uitgaat van het kunnen van de vrouw. En die kijkt naar mogelijkheden in plaats van beperkingen.
En ik krijg een appje van Michelle: “De kogel is door de kerk. Ik ben overgestapt, eind april wordt het bevalbad geleverd en we gaan het lekker thuis doen” Ze voelt zich schuldig dat ze zolang geen duidelijkheid kon geven, maar eigenlijk denk ik alleen maar: you go mama. Goed dat je voor jezelf kiest.

De lente breekt aan, of althans, iets wat lente zou moeten zijn. Het voorjaar van 2021 is vooral koud en nat. En heel even lijkt het hele plan nog in duigen te vallen wanneer Michelle met 37 weken wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdenking zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig blijkt dat niet zo te zijn. En zijn de klachten waarschijnlijk een combinatie van zwangerschapskwaaltjes en zenuwen. Elivia is geboren met 37 weken, dus het komt toch wel dichtbij nu! Wel heeft ze al 3 cm ontsluiting. Dus de kans is groot dat ook deze baby vroeger komt.
Maar niets is minder waar… De weken verstrijken en zo tikt Michelle de 39 weken aan. Ze heeft wel al weken af en aan krampen die niet door willen zetten en ze is er helemaal klaar mee. Stiekem heeft ze zichzelf ingesteld op 37 weken en dan duren 2 weken extra lang…

Het is zaterdag 8 mei en ik heb al een aantal dagen niks gehoord van Michelle. Aan het begin van de middag besluit ik haar een appje te sturen hoe het gaat. Zo een rot vraag aan het einde van je zwangerschap, want die vraag krijg je elke dag 10 keer. Maar om mijn werk goed te kunnen doen heb ik die informatie nodig.
Minder dan 10 seconden nadat ik mijn appje verstuur gaat de telefoon. Het is Michelle.

Ze wilde me net gaan bellen. De verloskundige is net weg. En die heeft haar gestript. En ze heeft inmiddels al 5cm ontsluiting(!) En dan zegt ze iets waar bij mij alle bellen gaan rinkelen. “gisterenavond ben ik ook al gestript en toen had ik 4cm. Maar deze keer voelde anders”
“anders” is in dit geval een goed teken. En anders is wat we zoeken om de bevalling door te laten zetten. We bespreken dat ze echt niet moet wachten met bellen wanneer het doorzet. Ze besluit even onder de douche te stappen en laat me weten hoe en wat wanneer ze eruit komt. Ondertussen contacteer ik mijn collega’s van de vakgroep. Wat de beste course of action is. En wat ik al dacht wordt bevestigd. Bij de eerste echte wee gaan rijden.

Het is half 3 wanneer Michelle me weer belt. En het eerste wat ze zegt is: “Ik denk dat dit het is. Maar ik wil niet voor lul bellen” En wanneer een mama denkt dat dit het is, dan is dat ook 9 van de 10 keer zo. Onbewust ken je je eigen lichaam heel goed. En ik besluit om hun kant op te komen.

Het is 3 uur wanneer ik bij Mike en Michelle thuis binnen stap. De verloskundige is er ook al en Michelle zit al in het bevalbad midden in de woonkamer. Ik zit nog vol energie wanneer ik binnen kom, maar de sfeer binnen nodigt gelijk uit om de knop om te schakelen. De gordijnen zijn dicht, het licht is gedimd, het is lekker warm voor de baby, de katten liggen rustig op de bank en er staat een playlist met rustige muziek op. Michelle heeft ong. om de 2 minuten een wee en ze dobbert wat rond in het bad. De kraamzorg wordt ook ingeseind.
Na ongeveer een uur lijken de weeën wat af te vlakken en Michelle vraagt aan de verloskundige of ze even wil kijken of er al wat vordering is. Helaas is dit niet het geval en heeft ze nog steeds 5 cm. De verloskundige vraagt of Michelle wil dat de vliezen gebroken worden. Dit kan net het laatste zetje geven. Maar dat durft Michelle niet zo goed. Ze is bang dat ze alsnog naar het ziekenhuis moet.
Ze besluit om even tot zichzelf te komen en gaat op de bank liggen met oordopjes in. Het is duidelijk dat ze een innerlijke strijd met zichzelf voert. Ze wil zo graag, maar er zit nog een mentale blokkade. Ondertussen wijkt Mike geen moment van haar zijde, hij sleept met washandjes, dextro, en drinken.

Iedereen gelooft in haar, en haar kunnen. Nu zij zelf nog. Maar ze krijgt alle tijd die ze nodig heeft en de keuze is ten allen tijde bij haar. Het is mooi om te zien hoe instinctief het lichaam doet wat nodig heeft. Ze wisselt van houding wanneer dat voelt dat dat nodig is. En de weeën worden wel weer wat krachtiger. Het is al een hele tijd heel stilletjes en het enige wat we horen is de muziek op de achtergrond. Wanneer Michelle ineens begint te lachen. Het valt haar ineens op dat ik kerstsokken aan heb. Deze sokken zorgen regelmatig voor een lach in de verloskamer en ik draag ze altijd naar een geboorte.
Dan besluit ze ook dat ze graag wil dat de vliezen toch gebroken worden. Ze is er klaar voor. We verplaatsen ons naar boven naar het bed. Ze vraagt of Mike toch haar moeder wil bellen. Ze wil haar heel graag erbij hebben! Na het toucheren blijkt dat ze op dat moment nog steeds maar 6cm ontsluiting heeft. En dat geeft de doorslag, ze wil dat laatste zetje.
Gelukkig is het vruchtwater helemaal helder, zodat ze fijn thuis kan blijven. En zo heeft ze een enorme mentale hobbel overwonnen. Op haar tijd, op haar verzoek.
De opluchting in de kamer is voelbaar en ze besluit even onder de douche te gaan. Maar ze is er al snel weer klaar mee. Want ze is bang dat als ze daar blijft, ze niet meer naar beneden kan. Ze zit net in het bad wanneer haar moeder ook voor de deur staat. Het plaatje is compleet. En alle seinen staan nu echt helemaal op groen voor de kleine man.

Het is inmiddels na 5en, en de weeën lijken echt in kracht toe te nemen. Michelle kruipt echt in haar bubbel en ze heeft een enorme controle over haar lichaam. Ook al voelt dat voor haar misschien anders, maar ze doet het super goed. Het breken van de vliezen doet echt veel goeds en is echt dat laatste zetje geweest.

Mike is fantastisch en wringt zichzelf in allerlei bochten en zit uren en uren opgekruld naast het bad. Hij is stil, maar zelfs bij de stilste mannen is zichtbaar dat dit ze iets doet. Heel af en toe luistert de verloskundige naar het hartje van de baby. Maar hij is niet onder de indruk. Hij vind het allemaal wel prima. Wel zakt hij steeds dieper.
De tijd verstrijkt, en het lijkt echt de goede kant op te gaan.

Rond half 7 lijken de weeën weer iets langer uit elkaar te komen. Ook dit is een heel goed teken. Dit is hoogstwaarschijnlijk transitie. Meestal is dit zo rond 8 cm ontsluiting. Het lichaam maakt dan de omschakeling tussen normale weeën en persweeën. Michelle en de kleine krijgen alle tijd om deze reis samen te maken. En dat is zo fijn. De verloskundige maakt af en toe een aantekening, maar blijft vooral op de achtergrond.
De weeën worden langzaam aan weer zwaarder. En iedereen verzameld zich op de knieen rondom het bevalbad. Er is een heel welkomstcomité voor de kleine en een fantastisch support netwerk voor Michelle. Ze heeft het zwaar, maar ze doet het wel. Ze geeft aan dat ze echt niet meer kan, niet meer wil, en gewoon wil gaan slapen. Maar helaas is dat echt geen optie. Wel is het stukje van: Ik kan niet meer, echt het allerlaatste stukje.

Om kwart over 7 dienen de echte persweeën zich aan. Ze zet alles op alles en na 1 perswee zijn er al haartjes te zien. En nog een wee later is het hoofdje geboren.
Het is 19:23 wanneer er een blakend gezond jongetje geboren wordt! Hij zit helemaal in gestrengeld in zijn navelstreng maar doet het gelijk fantastisch! Hij wordt bij Michelle op de borst gelegd en begint gelijk te huilen. Daar is hij dan! Michelle is euforisch. Ze heeft het gedaan! Zij heeft het gedaan! Zelf! Thuis!
Oma pinkt ook een traantje weg en zelf Mike, zo een stoere grote man, veegt de tranen uit zijn ooghoeken. Hij heeft een zoon!
De kleine man draagt de naam Jinn Jenoah. Met als roepnaam Jinn.

Michelle verliest wel wat bloed en stolsels waardoor de navelstreng wel vrij snel afgenaveld moet worden. Zodat ze uit het bad kan en het bloedverlies beter gemonitord kan worden. Mike knipt de verbinding tussen mama en zoon door en gelijk daarna wordt de placenta geboren.

Mike krijgt zijn zoon in zijn armen en Michelle verplaatst met wat hulp naar de bank. En dan kan het genieten echt beginnen. Ze kruipen met zn 3en in een hoekje van de bank met hun blakende zoon tussen hun in. Jinn vind het allemaal prima. Hij heeft zijn duimpje gevonden en ligt heerlijk. Hij wil al drinken en Michelle legt hem aan. Het is de eerste keer dat ze borstvoeding geeft en het voelt toch wel wat vreemd aan. Maar Jinn weet de weg en drinkt gelijk super goed.

Inmiddels is het al later op de avond en begint iedereen toch wel honger te krijgen. Er worden pizza’s besteld. Ook voor mij is dit een primeur, samen na een bevalling pizza eten. En even moet ik grinniken voor die arme 16 jarige pizzabezorger die niet weet wat hij meemaakt.
En daar zit Michelle dan. Met een baby aan haar borst en een stuk pizza in haar andere hand. Er wordt gefacetimed naar Oma. Die vandaag jarig is en het allermooiste verjaardagscadeau heeft gekregen. Een kleinzoon. Dit moederdagweekend kan nu al niet meer stuk voor al deze vrouwen!

De verloskundige wil kijken of Michelle gehecht moet worden en wil dat graag op het bed doen. Zo verkast het hele gevolg weer naar boven. Michelle gaat gelijk even douchen en lijkt zich goed te voelen! Ze is een heel klein beetje uit gescheurd, maar dit hoeft niet gehecht te worden.
Jinn doet het ook echt super goed. Zijn controles zijn allemaal goed en hij is officieel goedgekeurd. En het weegmoment is ook echt een verrassing. Hij weegt maar liefst 4120 gram! Hij was helemaal klaar voor deze wijde wereld. Mike heeft de eer om zijn zoon voor het eerst aan te kleden. Hij vind het toch wel spannend, weer zo een heel klein kindje. Maar hij is het zeker nog niet verleerd!
Jinn mag na het aankleden weer snel naar zijn mama.

Het is inmiddels half 11 en voor mij ook tijd om weer richting huis te gaan. Soms zijn er van die bevallingen die je ziel voeden en dit is er absoluut 1 van. Met een camera vol prachtige beelden en een hart vol voldoening ga ik weer richting Rotterdam.

Lieve Michelle, Mike, Elivia & Jinn. Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt dat ik zo een belangrijk deel van jullie leven mocht vereeuwigen. Het was oprecht een hele eer dat ik bij de geboorte van Jinn aanwezig mocht zijn.
Geniet van de beelden en uiteraard van elkaar!

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle dank aan Praktijk Lieveling & Kraamzorg Madelief voor het mogelijk maken van deze wens!

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

Het is een prachtige dag in januari. Krakend van de kou, maar met een dapper zonnetje wat hard zijn best doet om door te breken. Wanneer ik in de auto stap naar Utrecht. De wereld lijkt rustig op gang te komen. En heel Nederland geniet van het weekend. Susanne en Bouke wonen in hartje Utrecht. Ik druk op de bel, en al snel hoor ik kindervoetjes aan komen rennen. De deur wordt open gedaan, en een vrolijk snoetje kijkt me verwachtend aan. Het is Goos, de middelste van de 3 kids.

Na een paar minuten aftasten krijg ik al snel wat speelgoed van alle kids onder mijn neus gedrukt. Kinderen voelen zich al snel op hun gemak en papa en mama volgen dan altijd snel!
Susanne verteld me dat ze binnenkort gaan verhuizen, en dat ze daarom heel graag een reguliere dag in dit huis vastgelegd willen hebben. Dit huis heeft een grote rol in hun leven gespeeld. En de kinderen hebben hier een belangrijk deel van hun leven gewoond. Het is super waardevol om dit later terug te kunnen zien.

Het is een heerlijke rustige ochtend die ik mag vastleggen. De kleinste dame, Cato, doet nog even een slaapje. Saar en papa doen een spelletje, en samen met Goos en mama ga ik even naar buiten. Even de energie eruit. Het is heerlijk buiten, en we besluiten om met het hele gezin even naar de speeltuin te lopen. Waar ze spelletjes doen die ze nog maar zo een 16587 keer gedaan hebben. 😉

Eenmaal weer thuis gekomen wil Saar heel graag haar slaapkamer aan me laten zien. En ze laat vol trots haar eigen domein zien. Zoals dat hoort bij een echte broer en zus, volgt er al snel een akkefietje omdat Goos vol energie door de slaapkamer van zijn zus heen raast. Maar ook dat hoort bij het echte leven!

Inmiddels komen er heerlijke geuren van beneden. Er staan broodjes in de oven, en er kan geluncht worden!
Samen aan tafel, zo een normale maar fijne bezigheid. Met kleine kinderen is het soms een hele strijd. Maar het is wel een fijn moment van echt samen zijn en echt een gesprek aan gaan over van alles en nog wat. Al is het in tijden van vermoeidheid ook wel fijn om de peuter van het huishouden achter een ipad te parkeren aan tafel.
Ook Cato krijgt een slokje drinken, en zo zit iedereen zn buik weer vol!

We drinken samen nog een bakje koffie, en dan is het alweer tijd voor de kleinste 2 kids om naar bed te gaan. En voor mij om weer naar huis te gaan.

Susanne & Bouke, ontzettend bedankt voor jullie gastvrijheid, en de fijne ochtend! Geniet van jullie prachtige, gewone, herinneringen.

Liefs,
Angela

Kijk je mee naar dit liefdevolle, mooie gezin?

Meer informatie over een Day in the life reportage? Neem een kijkje op de informatie pagina voor day in the life reportages of Stuur mij even een berichtje via het contactformulier!

Het is moeilijk voor te stellen op dat moment dat de winter ooit echt zal komen. Want we drijven bijna weg van de hitte. Maar hun zoon wordt begin februari ‘21 verwacht. Hartje winter.

Het is nog even spannend of ik wel bij de geboorte mag zijn. Door de corona maatregelen. Sabrina wil graag thuis bevallen. En gelukkig zijn de regels thuis een stuk soepeler dan in het ziekenhuis. Maar het blijft spannend tot het laatste moment.

De uitgerekende datum komt steeds dichter bij. En zo ook het heftigste winterweer wat we in jaren gezien hebben in Nederland. De zaterdagavond na de uitgerekende datum beloofd het te gaan sneeuwen, en niet te stoppen voor de 4 dagen erna. Met meer dan 20 cm sneeuw, en temperaturen van -10, -15.
En de stresslevels worden wel echt even op de proef gesteld. Want van Rotterdam naar Roosendaal, met dat soort winterweer, is nogal een uitdaging…
Maar de kleine man vind het nog even geen tijd.

De dagen verstrijken. En ik weet dat als Sabrina ingeleid moet worden, dat ik dan niet bij de geboorte aanwezig mag zijn.
Nadat de 40 weken gepasseerd zijn, blijft het rommelen. Ook wordt er nog 2 keer gestript. En na allebei deze strip pogingen, lijkt de bevalling op gang te komen. Maar helaas zet het allebei de keren niet goed door.
Tot zondagmiddag 14 februari. Valentijnsdag. Sabrina is die dag 41.3 weken zwanger. En inmiddels ook echt wel klaar met het zwanger zijn. Rond het middaguur wordt de 3e strippoging gedaan. Die gelijk anders aanvoelt.

En dan is het eindelijk zo ver! De verloskundige komt om 4 uur controleren. En ze besluit te blijven. De bevalling is echt begonnen!
Ik stap in de auto, en rijd richting Roosendaal. Het zonnetje schijnt, de dooi is ingezet, en het dikke pak sneeuw is begonnen met smelten. Het is tijd om afscheid te nemen van de kou en de winter. Tijd voor de lente. Tijd voor nieuw leven.

Wanneer ik om kwart voor 5 binnen stap is Sabrina boven rustig haar weeën aan het opvangen, en is kevin nog even zijn hoofd leeg maken, terwijl hij de hond uitlaat.
De verloskundige zit rustig beneden op de bank tv te kijken. Wat een rust, wat heerlijk. Iedereen heeft vertrouwen in het prachtige proces wat zich aan het voltrekken is.
Kevin komt thuis, en schuift een lading met worstenbroodjes in de airfryer. Want van avondeten zal wel niets komen. Je weet dat je in Brabant woont, wanneer je zelfs tijdens je bevalling worstenbroodjes eet. 😉

Sabrina is enorm in controle van haar eigen lichaam. En ze vangt de weeën op terwijl ze op het bed leunt. De weeen worden duidelijk wel steeds sterker, maar zijn nog goed te doen.
Tegen 6en vraagt Sabrina of de verloskundige haar ontsluiting wil voelen. En ze heeft een goede 4cm ontsluiting. De verloskundige stelt voor om de vliezen te breken. Dit kan ervoor zorgen dat het hoofdje van de baby iets dieper komt te liggen. En dat dus de bevalling iets sneller gaat. Maar de weeën zullen dan wel heftiger worden.
Sabrina gaat akkoord, en de vliezen worden gebroken. Gelukkig is het vruchtwater mooi helder en staat niets een prachtige thuisbevalling meer in de weg.

En zoals verwacht, worden de weeën gelijk een heel stuk heftiger na het breken van de vliezen. Daar waar Sabrina eerst heel graag wilde staan, vindt ze het nu gelijk al te zwaar om te staan, en blijft ze liever in bed. Ze keert ook gelijk helemaal in zichzelf in haar bubbel, en is niet echt meer aanspreekbaar. Maar, nog altijd in controle.
Kevin is fantastisch, en wijkt geen moment van haar zijde. Hij doet alles wat je kunt bedenken om Sabrina er doorheen te slepen. En hij zegt ook regelmatig “We hadden gezegd, samen. We doen dit samen” En ze doen het ook echt helemaal samen.

Er is nog een wisseling van de wacht van verloskundigen, en de kraamzorg sluit aan. En dan is het team helemaal compleet. Iedereen loopt van boven naar beneden, en we staan beneden en buiten de slaapkamer wat te kletsen. Maar Sabrina en Kevin krijgen niet echt iets mee. De weeën worden vrij snel vrij krachtig. En het is duidelijk dat het einde nadert.
Om half 8 voelt de verloskundige nog een keer, en dan heeft Sabrina al 8 cm ontsluiting.

Sabrina heeft dit overduidelijk al vaker gedaan, en ze is helemaal in sync met haar lichaam. En dat is echt prachtig om te zien. Langzaam veranderen de ontsluitingsweeën in persweeën. En Sabrina zucht ze niet allemaal meer weg, maar geeft ook regelmatig al wat toe aan de druk.

Tegen 8en geeft Sabrina aan dat ze ze echt niet meer weg kan zuchten. Het is voor iedereen al wel duidelijk dat ze volledige ontsluiting heeft. De verloskundige wil toch nog even voelen voor de zekerheid. Maar ze ziet al haartjes, en hoeft niet eens meer te controleren. Deze baby gaat niet meer wachten!
Na een paar minuten, en 3 persweeën is het dan om 20:04 zover. Kevin pakt zijn zoon aan, Maro is geboren.

De kleine man is een beetje overdonderd door zijn snelle aankomst, maar hij laat gelijk goed van zich horen. Hij is prachtig roze en hij heeft bijna geen vernix meer. Wat heel typerend is voor een langere zwangerschap. Maro is helemaal klaar voor het leven.
Na een eerste huiltje is het ook gelijk helemaal goed. Hij knuffelt heerlijk bij mama, en stopt gelijk zijn duimpje in zijn mond. Wat een heeeerlijk mannetje!
Wanneer ze de naam van Maro zeggen, blijkt ook nog eens dat Kevin en de kraamverzorgster elkaar kennen! Wat een toeval!

Even zie ik een klein beetje paniek op het gezicht van Sabrina. Bij haar eerste bevalling heeft ze veel bloed verloren, doordat de placenta op zich liet wachten. En ze is bang dat dat weer zal gebeuren, omdat de placenta wat langer blijft zitten. Maar de verloskundige stelt haar gerust. De baarmoeder doet wat het moet doen. Er is een klein beetje hulp nodig met een prik synto. Wat de baarmoeder stimuleert. Maar gelukkig komt de placenta in zijn geheel, en valt er op dat moment een hele bak spanning van Sabrina haar schouders.

Het genieten kan nu echt beginnen. De kleine wordt gecontroleerd, en hij doet het perfect. Hij is helemaal goedgekeurd. Kevin is niet weg te slaan bij zijn zoon. Wat is hij super, super trots. Wat is dat prachtig om te zien.
Het eerste pakje gaat aan, en de kleine mag snel weer terug naar zijn mama.
Wat een verliefdheid hangt er in de kamer. De blauwe wolk is absoluut echt, en hij is hier.

De eerste familieleden worden gebeld. Terwijl Maro heerlijk bij mama ligt met zijn duimpje.
En in tijden van corona, is videobellen echt een uitkomst. Wat een feest.

Het is tijd voor het eerste flesje. En aan papa de grote eer van het eerste flesje. Het kost wel even wat frustratie, en we zien zelfs al een eerste traantje bij Maro. Dat is heel uniek, de meeste baby’s huilen pas met tranen wanneer ze een aantal weken oud zijn. Maar het flesje gaat op.

Met Sabrina gaat ook alles goed, en het is tijd om even op te frissen. Ze wordt even wat duizelig wanneer ze naar de douche gaat. Want wat heeft haar lichaam een prestatie geleverd. Maar gelukkig trekt ze snel weer bij. En kan ze snel weer terug haar eigen, schone, bed in.

Het is tijd om de grote broers, die bij hun vader zijn, in alle rust op de hoogte te stellen van de geboorte van hun broertje. Dat is voor mij een teken om weg te gaan. En om het kersverse gezin samen te laten genieten.

Beneden praat ik nog wat na met Kevin en de kraamverzorgster. En ik stap de deur uit. Met een avondklok verklaring in de tas, de besneeuwde wereld in. Die verlicht wordt door de maan.
Roosendaal heeft geen idee wat zich zojuist achter deze voordeur heeft afgespeeld. En hoeveel rijker de wereld geworden is. Wat is het leven toch een bijzonder groot wonder.

Kevin & Sabrina. Bedankt voor jullie vertrouwen! Geniet van jullie prachtige zoon.

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

Midden in de corona pandemie maken we een afspraak voor een kennismaking bij ze thuis. Met inachtneming van 1.5 meter afstand maken we kennis. En het klikt gelijk. We kletsen die avond heel wat af. En voordat ik het weet, zit ik er al uren. We praten over vanalles en nog wat. Over de geboorte, maar ook over hun prachtige nieuwe huis, waar ze pas kort samenwonen. Wat binnenkort gevuld zal worden met nog meer liefde.
Ze verwachten een waar keizers koppel. Baby A, het kindje wat eerst geboren zal worden, is een meisje. En baby B is een jongen.
Ze zijn enorm enthousiast, en besluiten gelijk, ondanks de corona regels, het hele pakket te boeken. Zwangerschapsreportage, geboorte & newborn.

Een tweelingzwangerschap is altijd extra spannend. Tweelingen worden vaker te vroeg geboren dan een kindje wat het hele huisje binnenin voor zichzelf heeft.
Daarbij komt ook nog eens dat we onszelf midden in een pandemie begeven. En het maar de vraag is of ik wel bij de geboorte mag zijn als fotograaf. Het ikazia ziekenhuis, waar Marit wil bevallen, laat namelijk maar 1 extra persoon toe. De partner. Dit alles zorgt ervoor, dat de stress levels regelmatig even door het dak schieten bij Marit. Want ze wil echt heel, heel graag de geboorte op de foto.
Om maar niet te spreken over mijn eigen slapeloze nachten.

Maar dan eindelijk, 17 juni, komt het verlossende woord. Ik mag bij de geboorte aanwezig zijn!

En alsof de tweeling het hoort, lijkt het die avond bijna mis te gaan. Een verkorte baarmoedermond zorgt voor extra spanning, omdat dat dat vaak een teken is dat de bevalling niet lang op zich laat wachten. En Marit is nog maar 31 weken zwanger…
We plannen heel snel de zwangerschapsshoot in voor die zaterdag. En dat is maar goed ook. Want 2 dagen na de shoot wordt ik in de ochtend wakker gebeld door een emotionele Remco. Marit is weer opgenomen met tekenen van een naderende bevalling. De kindjes krijgen longrijping toegediend. Om ze een zo goed mogelijke start te geven, wanneer ze te vroeg geboren worden.

Gelukkig blijven de kindjes nog lekker warm zitten bij mama. En kruipen de weken, geheel onverwachts, toch voorbij. En zo zijn we ineens bij 36 weken zwangerschap aangekomen. Er wordt besloten om een inleiding te plannen met 37 weken. Omdat het voor Marit toch echt wel tijd wordt dat deze kindjes geboren gaan worden.
2 kindjes voldragen is niet zomaar wat. Zowel lichamelijk als geestelijk.

Woensdagochtend 29 juli zal er een ballonnetje worden ingebracht, die ervoor moet zorgen dat er 3cm ontsluiting komt. Waarna de vliezen gebroken zullen worden.

Maar er blijkt al snel, dat het ballonnetje er helemaal nooit zal komen!
Wanneer Marit en Remco in het ziekenhuis aankomen, blijkt al snel dat Marit de benodigde 3cm ontsluiting al heeft. En dat haar lichaam dus echt al hard aan het werk geweest is. Wat een opluchting. Zo hoeven ze niet de hele dag te wachten tot het ballonnetje eruit valt. En kunnen de vliezen gelijk al gebroken worden.

Ondanks dat ik weet dat ik erbij mag zijn, is het toch even spannend. Het aantal corona besmettingen neemt weer toe, en het is maar de vraag of ziekenhuizen open blijven voor bezoek. Daarom besluit ik dat ik er vroeg bij wil zijn. Zodat ik er maar ben. En ik niet de geboorte kan missen doordat ik bijv. aan de deur wordt tegengehouden.
Door diezelfde corona regels is het niet toegestaan om de kamer vaak te verlaten. Remco belt me om te zeggen dat hij nog snel even naar zuidplein loopt, om bij de drogist nicotinepleisters te kopen. Die arme papa’s krijgen soms ook heel wat te verduren. 😉
We spreken af dat we elkaar om 11 uur voor de ingang van het ziekenhuis ontmoeten. Om samen naar de afdeling te lopen.

Wanneer ik binnenkom zit Marit een boterhammetje te eten. Onder het mom van, als ik nog wil eten, dan moet dat nu. Want zometeen ga je het waarschijnlijk niet meer wegkrijgen. Ze ligt namelijk ook al aan een lage dosis weeënopwekkers. En die lijken zowaar ook al iets van lichte krampen te geven. Ik heb zo het gevoel, dat deze 2 ukkies niet heel lang op zich zullen laten wachten!

Omdat Marit heel graag wil proberen borstvoeding te geven, komt de lactatiekundige van het ziekenhuis nog even langs in de kamer. Om uitleg en tips mee te geven. Terwijl deze mevrouw druk bezig is met haar uitleg, zie ik dat Marit enorm haar best doet om erbij te blijven. Maar dat de krampen inmiddels weeën geworden zijn, en dat ze echt haar best doet om zich te concentreren.
Nadat de lactatiekundige weer weg is, wil Marit nog even andere, waterproof mascara op doen. Ik heb nog nooit een mama tijdens haar bevalling opnieuw haar make up zien doen, maar de redenatie erachter is eigenlijk heel lief. Ze wil namelijk niet dat ze met huilen en zweten mascara vlekken achterlaat op haar kindjes, wanneer ze deze kusjes wil geven.

Hoewel de weeënopwekkers helemaal nog niet heel hoog staan, lijkt de bevalling wel echt gelijk goed door te zetten. En dat blijkt, want om 2 uur heeft Marit al 5 centimeter ontsluiting!
Ze weet echt even niet meer waar ze het zoeken moet van de weeën, en ze is in een ware weeënstorm beland. En Remco, die is fantastisch. Die wijkt geen seconde van Marit’s zijde, en praat haar er echt helemaal doorheen. “Rustig maar lieverd. Goed zo schat. Je doet het echt super”
Ondanks dat Remco en Marit helemaal nog niet heel lang samen zijn, zijn ze onwijs goed op elkaar ingespeeld, en spat de liefde er echt vanaf bij dit stel.
Soms klopt het gewoon. En dat is hier echt het geval.

De weeën worden alsmaar heftiger, en komen korter op elkaar. Het is echt ontzettend heftig voor Marit, maar ze heeft volgens mij een enorm hoge pijngrens, en ze slaat zich er kranig doorheen.
Maar rond een uur of 5, trekt ze het echt niet meer. Ze heeft posities gewisseld, Remco heeft alles gedaan wat hij kon en Marit heeft totaal geen benul meer van mijn aanwezigheid. Ze zit helemaal in haar eigen wereld.
Ze vraagt om pijnstilling.
Maar na het toucheren blijkt dat ze al een ruime 8 centimeter ontsluiting heeft! Dit is te ver voor een ruggenprik. In Nederland mag je een ruggenprik tot 7 centimeter ontsluiting.

Er wordt al snel besloten om de weeën opwekkers een standje lager te zetten. In de hoop dat het iets makkelijker wordt om de weeën op te vangen. En dat er iets meer tijd tussen zit. Zodat Marit even op adem kan komen.
En gelukkig voor Marit is dit ook zo. Er zit iets meer tijd tussen de weeën. En ze komt nu pas echt helemaal in haar bubbel. Ze heeft haar ogen dicht, en concentreert zich volledig op zichzelf. En behalve het wegpuffen, zien we alleen tijdens de wee haar tenen opkrullen van de spanning. Ze doet het fantastisch en super beheerst.
Remco en ik eten nog even wat, voordat we zometeen omvallen van de honger.

Rond kwart over 7 beginnen de weeën te veranderen. En geeft Marit aan dat ze druk voelt. En dat klopt! Want ze heeft bijjjna 10 cm ontsluiting. Nog een halve cm.
Om half 8 is ook die halve cm verstreken. En mag ze beginnen met persen.

En hoe! Wauw! Daar waar de meeste eerste mama’s ruim een uur persen, geeft Marit echt ALLES. De kracht komt echt vanuit haar tenen! En na slechts een kwartier persen, pakt Remco zijn dochter aan, en legt haar bij Marit op de buik. Remco is stilletjes, maar de tranen biggelen over zijn wangen.
Ze is klein, maar fijn. En zet het gelijk op een gillen. Wauw, wat is ze mooi. Wat doet ze het goed.
Livèn Aletta. Geboren op 29 juli 2020. Om 19:45.

Na kennis te hebben gemaakt met elkaar, mag Remco de navelstreng doorknippen. En mag Livèn even lekker warm onder de warmtelamp. Want we zijn er nog niet. Haar kleine, grote broer moet nog geboren worden.

Maar Marit begint langzaam uitgeput te raken. Ze haalt echt alles eruit wat erin zit, en ze doet echt enorm haar best. Maar de kleine man komt geen centimeter verder. En na een echo blijkt al snel waarom. Hij is van positie veranderd. En ligt nu voor de uitgang als een sterrenkijker. Dit betekent dat het kindje bij de geboorte naar boven kijkt ipv beneden. Wat de doorgang in het geboortekanaal een heel stuk lastiger maakt.
Omdat hij al heel wat te verduren heeft gekregen, wil hij nu toch ook wel erg graag geboren worden. Zowel voor mama en zoon is het een hele opgave.
Livèn kijkt rustig toe terwijl ze op haar handjes sabbelt. En Remco weet niet zo goed waar hij eerst moet kijken. Naar zijn vrouw, of dochter…

Er wordt besloten om de kleine een handje te helpen door middel van een vacuümverlossing. Een cupje wordt aangebracht op het hoofd, en wanneer er een wee is, trekt de gynaecoloog mee aan het cupje.

En dan eindelijk. Om 20:20, vlak voor zonsondergang in Rotterdam zuid, is daar hun 2e kind. Een prachtige zoon. Noèm Cornelis. Je voelt door de hele kamer een zucht van verlichting. Ze zijn er! Ze zijn weer compleet!
Ook Noèm doet het gelukkig fantastisch goed. En de tweeling wordt weer herenigd op mama’s borst.

Het gouden uurtje, is met recht een echt gouden uur. Of eigenlijk, meerdere gouden uren. De oxytocine is overweldigend. De kleintjes worden bewonderd door papa en mama. En ieder klein dingetje is prachtig aan ze. Die kleine handjes, die kleine voetjes, die prachtige gezichtjes.
Ze knuffelen heerlijk bij mama, en bij papa. Marit wordt gehecht, maar ze krijgt hier verbazingwekkend genoeg, weinig van mee. Kun je nagaan wat een liefdeshormoon met een mens doet.

Het is tijd voor de controles. De 2 doen het gelukkig heel goed. En ze zijn perfect uit elkaar te houden. Want het verschil in gewicht is onmiskenbaar. Livèn weegt 2335, en Noèm weegt 3280. Prachtige gewichten voor een tweeling!
Remco mag zijn kinderen zelf aankleden. Wat hij als een volleerd papa gelijk super goed doet. Marit kijkt moe, maar voldaan, toe. Heel even is het nog spannend, want haar bloeddruk zakt zover, dat ze lijkt weg te vallen. Ze heeft toch wel heel wat bloed verloren. Maar gelukkig gaat het snel weer goed.

We eten samen beschuit met muisjes. En het is tegen 11’en, wanneer het voor mij tijd is om een perfect gelukkig gezin achter te laten.
Inmiddels heb ik al heel wat bevallingen mee mogen maken. Maar een tweelingbevalling is een hele speciale “force of nature” wat me een leven lang bij zal blijven. Wat een ervaring!

2 dagen later mogen ze naar huis, en dezelfde dag nog kom ik langs om de eerste ontmoeting met familie vast te leggen. Wat een warm nest zijn deze 2 in terecht gekomen.
Een aantal weken later ga ik nog een keer terug voor de newborn reportage. En ik ben dan inmiddels bijna kind aan huis bij Marit en Remco. Wat bijzonder dat jullie deze bijzondere momenten met mij wilden delen.

Lieve Marit, Remco, Livèn, en Noèm. Toen ik jullie aanvraag in mijn mailbox kreeg, deed ik een oprecht vreugdedansje. En dat dansje is niet voor niets geweest. Wat fantastisch dat ik een stukje met jullie mee mocht lopen tijdens dit bijzondere deel van jullie levenspad.
Wat een prachtig gezin zijn jullie. Geniet van elkaar. En van het leven samen!

Liefs,
Angela

Ook geïnteresseerd in een geboortereportage van de geboorte van jullie kindje(s)? Neem dan even een kijkje op mijn informatiepagina voor geboortefotografie

Alle foto’s zijn geplaatst met toestemming van de afgebeelde personen.

De herfst heeft net zijn intrede gedaan. En het is een druilerige zaterdagmiddag wanneer ik bij Anouk en Mario binnen stap.
Het is dan ook weer hoog tijd om te open haart aan te gaan steken. Soof helpt papa met eten koken, en Puk doet met haar 6 maanden dapper haar best om haar eerste meters te kruipen.
Het leven staat nooit stil in een gezin met kleine kindjes. En de dynamiek is heerlijk om te zien, en om vast te leggen.

Na het eten is het tijd voor nog een slokje melk, een boekje, en hup, naar bed!
Wanneer Soof met papa in bed nog een zelfgekozen boekje leest, krijg ik een klein beetje heimwee naar mijn eigen kindertijd. Wat heerlijk, om zo knus in papa’s sterke armen te kruipen. Om vervolgens veilig in slaap te vallen…

Kijk je mee naar dit liefdevolle, mooie gezin?

Meer informatie over een Day in the life reportage? Neem een kijkje op de informatie pagina voor day in the life reportages of Stuur mij even een berichtje via het contactformulier!

Kleine Benjamin heeft een hele heftige start gemaakt in zijn korte leventje. Hij is geboren op 31 januari 2020. Met slechts 30 weken zwangerschap.
Zijn mama was pas uitgerekend in April, en Benjamin hoort eigenlijk een lente kind te zijn. In plaats van een winter kind.

Een week na zijn geboorte kwam ik bij Benjamin langs in het Maasstad ziekenhuis. Om hem te fotograferen namens Stichting Earlybirds. Sinds 3 jaar fotografeer ik voor deze stichting, en nog iedere keer verbaas ik mijzelf over hoe klein de meeste prematuur geboren kindjes zijn. Maar ook, hoe sterk ze zijn, en hoe hard ze vechten om groot en sterk te worden.
Door complicaties in de zwangerschap kon Benjamin niet voldragen worden. En zijn geboorte kwam behoorlijk onverwachts.
Ondanks zijn vroege start, doet hij het super goed. En groeit hij iedere dag met kleine stapjes groter.

Tijdens de reportage mocht Benjamin heerlijk buidelen bij mama. En hij heeft van het begin tot het einde, heerlijk liggen knuffelen en slapen. Want bij mama is tenslotte het allerbeste plekje.
Papa en mama zijn zichtbaar trots op hun kleine man. Het is niet altijd even makkelijk. Want Benjamin heeft een grote broer, Abel, die hem helaas nog niet heeft mogen ontmoeten, omdat hij nog geen waterpokken heeft gehad. Het is dus best pittig, om zo vlak na een keizersnede, te pendelen tussen hun kindje thuis, en hun kindje in het ziekenhuis.

Inmiddels is Benjamin met dappere stapjes vooruit gegaan, en ligt hij inmiddels in een ziekenhuis dichter bij thuis.
Op naar je eigen bedje kleine man!

Ik wens jou, je papa, mama, en grote broer, het allermooiste voor jullie toekomst.

Liefs,
Angela

Stichting earlybirds is een vrijwilligersorganisatie. Iedereen die meewerkt aan het realiseren van deze bijzondere fotoreportages, doet dit volledig vanuit het hart.
Zonder donaties kunnen wij helaas niet bestaan, en kunnen wij deze gezinnen niet deze waardevolle herinneringen meegeven. Wil je ons werk steunen? Neem dan even een kijkje op de website van Stichting Earlybirds!
Alvast bedankt!